#32, via omwegen naar Las Vegas

Op een best laat tijdstip kreeg Ivar vanuit Nederland te horen dat hij in het weekend voor werk naar Chicago moest, om daarna door te vliegen naar Las Vegas voor een beurs. Mooi dacht Nadine, dan kan ik ook last minute een tripje boeken naar een vriendin in Rhode Island en een weekje later aansluiten in Las Vegas. Zo gezegd zo gedaan. Vrijdagmorgen bracht Nadine Ivar naar de metro, zodat hij zo bij de luchthaven kon komen voor de vlucht naar Chicago.
Nadine heeft thuis nog een paar uur gewerkt waarna met de auto en een shuttle ook op de luchthaven uitgekomen werd. Vanaf daar naar Providence in Rhode Island gevlogen. Hier werkt vriendin Tammy uit Louisville voor een tijdelijke opdracht in het ziekenhuis. Nadine en Tammy hadden elkaar ruim een jaar niet gezien. Dus het werd tijd om bij te kletsen. Er is veel gebeurd. Scheiding, dochter gaat trouwen en is zwanger (eerste kleinkind) en een nieuwe vriend. Een paar uur later hoor ik dat Tammy zelfs al verloofd is. Vanaf het vliegveld heb ik de bus richting het ziekenhuis genomen waar Tammy werkt. Hier even gewacht en toen kwam Tammy me ophalen. Super om haar weer te zien. Ze moest nog een uurtje werken. Daarna naar een restaurant gegaan om een hapje te eten. Het was ondertussen al bij 22 uur. Lekker gegeten bij een tapas restaurant. Daarna naar de AirBnB waar Tammy een paar maanden verblijft. Ik heb een eigen kamer. Het huis ligt langs het spoor en op zaterdagmorgen om 4 uur begonnen ze met werken aan het spoor precies achter het huis. Dat was een korte nachtrust. Zaterdagmorgen bij een koffietentje ontbeten en op weg naar een grote wolwinkel. Rond het middaguur waren we bij de wolwinkel. Super veel wol en ook nog eens een groot magazijn met wol die in de uitverkoop was. We zijn 3 uur in de winkel geweest en hebben veel mooie wol gekocht.

Daarna weer terug naar Providence. Daar hebben we een lekkere pizza gegeten. En toen moest er natuurlijk gebreid worden. Ook nog even Ivar gesproken en het grote nieuws van Tammy verteld. De spoorweg werkzaamheden waren nog steeds bezig. Wat een lawaai. Gelukkig tegen de tijd dat we naar bed gingen (23 uur) hielden ze eindelijk op. Lekker geslapen en ‘s ochtends koffer ingepakt en gelukkig past alle wol in de koffer.
Tammy was nog niet wakker toen ik beneden kwam. Ik ben eerst een stukje gaan lopen. Moest wel opletten want het is jachtseizoen en de airbnb ligt aan de rand van een jachtgebied.
Er was niet echt een ontbijt beschikbaar. Alles wat er aanwezig was was met suiker. Er was wel cruesli zonder suiker. Dus heb ik dat gegeten. In de ochtend lekker gebreid en s middags hebben we geluncht in Warwick en ook nog even naar een lokale wolwinkel. Daarna terug naar de airbnb en daar was de eigenaresse ook. Die had ik nog niet gezien, omdat ze op reis was.
Zondagavond weer terug naar huis. Goede vlucht gehad en ook snel bij de auto. Was uiteindelijk om 23 uur thuis.
Daarna was er een gewone werk week.

Ivar was dezelfde vrijdag dus vertrokken naar Chicago. Onderweg vroeg de gezagvoerder nog om een applaus voor soldaten die aan boord waren. Ivar kwam mooi op tijd in Chicago aan. Hij heeft een auto gehuurd en van de gelegenheid gebruik gemaakt om nu eindelijk eens de onderzeeboot U-505 uit de tweede wereldoorlog te zien. Wat machtig interessant! Tegen het einde van de middag trof Ivar collega Jordy bij het hotel. We hebben samen een heerlijke steak gegeten en daarna naar de 96e verdieping van de Hancock Tower gegaan. De toren ligt op minder dan 100 meter van ons hotel. Boven bestelden we een biertje van bijna 10 dollar per stuk (nog zonder belasting en fooi). Kregen we een blikje en een plastic 'glas'. Het uitzicht was wel mooi!
Zaterdagmorgen eerst hardgelopen op de hardloopband op de 30e verdieping. Aardig zicht zo bij het raam, maar omdat alle gebouwen echt hoog zijn was er toch niet gigantisch veel te zien.
Samen met mijn collega gegeten en daarna een tweetal vergaderingen gedaan. Eerste was interessant, tweede helemaal niet. Alleen geluncht. Wauw, wat lekker. Een salade met o.a. rode kool en avocado. Zeldzaam lekker. Even wat rondgelopen en zag ineens een hele stapel politieagenten. Ik hoorde geluid aanzwellen en stond zo ineens naar een demonstratie tegen Trump te kijken. Ging er vreedzaam aan toe, er werden mooie leuzen geroepen en vele borden omhoog gehouden. Er was enorm veel politie op de been. Even verderop was het Trump hotel, daar stonden veel politieauto's. Ik sprak nog twee agenten die zeiden dat dit alleen maar betekende dat ze niet hun normale werk konden doen op andere plekken in de stad. In het lekkere zonnetje, maar aardig koel weer ben ik via een omweg weer naar het hotel gegaan. Daar een netwerkbijeenkomst gehad. Leerzaam en gezellig.

Zondagmorgen hebben we een paar uur een vergadering bijgewoond, daarna heb ik mijn collega naar de luchthaven gebracht. Hij vertrekt al naar de beurs om de bedrijfsstand op te zetten. ‘s avonds was er een netwerk diner. Wederom leerzaam en aangenaam. Op maandagmorgen trof ik bij het ontbijt nog enkele mensen van de vergadering. Eentje bleek een fanatieke fietser die o.a. samen met zijn vrouw een tandem bezat. Leuk!
Na nog een bedrijf te hebben bezocht zat ik aan het einde van de middag in het vliegtuig naar Las Vegas. Daar trof ik mijn college Jordy weer in het hotel (Paris Las Vegas). We hebben samen gegeten.

Dinsdag was er tijd om de stand nog gereed te maken voor de beurs. ‘s avonds laat kwamen nog twee collega’s uit Nederland en een agent aan in het hotel.
Woensdag tot en met vrijdag was er de beurs. Boeiend weer. Vrijdagavond hebben we goed gegeten en met wat drank op ook nog gedanst en gefeest. Na een uur of drie slapen was het alweer tijd om op te staan en naar de autoverhuur te gaan om een auto op te halen.

Zaterdagmorgen om 4.30u stond Nadine naast haar bed. De vlucht naar Las Vegas vertrok om 8 uur. Alles liep voorspoedig en dus was Nadine ruim op tijd. Goede vlucht gehad en toen met de shuttle naar de autoverhuur. Hier was ook Ivar. Nog een beetje onder de invloed van weinig slaap en alcohol. De huurauto had Ivar al geregeld en na een stop bij de whole foods en de Starbucks konden we op weg naar Bryce City in Utah. Om hier te komen zijn we ook een klein stukje door Arizona gereden. In de buurt van Bryce kwamen we langs een veld
met Pronghorn (American antilope) - gaffelbokken, blijken de op een na snelste op land levende dier te zijn en het snelste hoefdier. Dit is voor ons de eerste keer dat we dit hoefdier hebben gezien. Daarna kwamen we langs red canyon - Dixie National Forest. Super om de rode rotsen te zien. Net na zonsondergang waren we bij het hotel. We hebben in een ander hotel gedineerd.

Zondagmorgen zijn we vroeg opgestaan en na een kort FaceTime gesprek met Elvira, Sander, Patrick en Maryline (die waren gezellig bij elkaar) zijn we op weg naar Bryce Canyon National Park gegaan. Super mooi en indrukwekkend. We hebben bij verschillende uitzichtpunten gestopt en stukjes gewandeld.
Bryce point was de eerste stop en daarna door naar Inspiration Point. Hier zijn we aardig eindje omhoog geklauterd. Van Sunset point zijn we naar Sunrise point gelopen en daar zijn we een klein stukje de Canyon ingelopen. Na nog een klein loopje met de auto zijn we op weg gegaan naar Zion National Park. Hier waren we rond het middaguur. Ivar heeft eerst een middagdutje in de auto gedaan en daarna hebben we een broodje gegeten. Toen waren we klaar voor Zion. Wat een mooie bergen. Hier hebben we op twee plekken de Bighorn Sheep - dikhoornschaap gezien. Mooie beesten.
Hierna doorgereden naar het Visitor Center om uit te vinden dat je Zion alleen maar verder in kan met een shuttle of morgen met de eigen auto. We kiezen voor het laatste. Op weg naar het hotel, genaamd Majestic View Lodge, met uitzicht op de bergen. Eventjes buiten gezeten en toen op weg naar een supermarkt en pizza als diner. Daarna naar Café Soleil voor een lekker kopje thee.

Maandagmorgen zaten we net na 7.00 u weer bij Café Soleil. Voor ontbijt deze keer. Respectievelijk een bagel met zalm en thee dan wel toast ei kalkoen en koffie. Net nadat we daar vertrokken begon het te regenen. We zijn Zion heen en weer gereden. Eerst zagen we in de regen een paar herten, later reden we ook nog bijna tegen kalkoenen aan. Wauw, wat een giga uitzicht! Erg jammer dat het regende, maar het kan niet altijd optimaal zijn voor ons. Toen we richting Page in Arizona reden, hadden we zelfs natte sneeuw. Daarna werd het droog. Vanaf de doorgaande weg zagen we een losstaande rots in een meer staan. We zijn er naar toe gereden. Normaal een camping terrein, nu nagenoeg verlaten. Daar geluncht wat deze keer eerder gekochte yoghurt met muesli werd. Vlak voor Page zijn we bij de Glen Canyon dam gestopt. Het is een waterkracht centrale. We hebben in het bezoekerscentrum gekeken en zijn de ernaast gelegen brug overgelopen. Vervolgens zijn we naar de Starbucks in de Safeway supermarkt gegaan. We hebben geprobeerd een excursie naar een paar grotten te boeken, maar het was bij de een uitverkocht, de ander ging niet vanwege het weer. Toen terug gewandeld naar de supermarkt en een paar boodschappen gedaan. Vervolgens naar de op een paar kilometer afstand gelegen Horseshoe Bend van de Grand Canyon gereden. Wauw, mooi. Daar even met Theo en Corrie gebeld. Met auto door een best diepe plas water gereden. Altijd leuk voor een foto, maar niet leuk genoeg om de selectie voor hieronder te overleven. Nadine heeft in het nagelnieuwe hotel nog even gewerkt, daarna naar een simpel maar erg lekker BBQ restaurant.

Dinsdagmorgen ging Ivar eerst hardlopen, terwijl Nadine ging ontbijten. Het lopen viel niet echt mee op 4400ft boven zeeniveau en een oplopende weg. Toch lekker. Toen Ivar terug kwam, was Nadine net met een conference call voor werk begonnen. O.a. dus ontbijt tijd voor Ivar. Daarna auto ingepakt en via Starbucks naar een uitzichtpunt op de dam van gisteren gereden. Reisdoel vandaag is Grand Canyon Village. Eerste zicht op een canyon was vandaag bij Little River Canyon. Little, het is maar hoe je het noemt. Wauw wat een uitzicht! We hebben ge-FaceTimed met Theo vanwege z'n 81e verjaardag. Leuk. Volgende halte was bij de ingang van het Grand Canyon Park. We hebben kort daarna bij Navajo Point op de Grand Canyon gekeken. Wauw, wat een uitzicht, niet uit te drukken in woorden! Ook hebben we daar nog een paar verdiepingen hoog torentje beklommen. Het was er druk met toeristen! Even later zag Nadine vlak langs de weg drie herten staan. Een stukje verder hebben bij Grandview Point nogmaals een blik de diepte in geworpen. Vervolgens bij het visitor centre gestopt. Hier stonden honderden auto's verspreid over vier parkeerterreinen. Het was dringen voor een plekje. Vlakbij was het Mather point uitzichtpunt. Daarna naar Grand Canyon Village. Machtig druk. Moeilijk om een parkeerplaats bij het hotel te vinden. Nadine is uitgestapt om de kamersleutels op te halen, terwijl Ivar nog eens rondreed. Ons hotel ligt nog geen 100 meter van de rand van de klif. Mooi hoor!
We hebben rondgewandeld en zijn vlak voor zonsondergang in een bus gestapt die ons naar het Hopi uitzichtpunt bracht. Mooie zonsondergang. Ook hier was het druk. Een paar honderd mensen deden net als wij alsof ze toerist waren. Het was voor de terugweg even wachten op de bus. De paar kilometer lange terugreis ging in een afgevulde bus. Toen we terug waren was het pikkedonker. Wandelend naar een restaurant zagen we op enkele meters van ons vandaan resp. 1, 4 en nog een keer 1 hert staan. Ze waren niet echt onder de indruk van de mensen om zich heen. Nadine had salade en casadilas als eten, Ivar deed het voor salade en lasagne. Weer een mooie dag.

Woensdagmorgen stonden we om 6.30u naast ons bed. De autoruiten waren bevroren. Ivar was er best blij mee dat de auto op afstand gestart kon worden. Zo konden we vertrekken in een auto zonder bevroren ramen, terwijl we zelf geen ruitenkrabber hadden. Overigens zat er ook geen koelvloeistof gemengd in het ruitenwisserwater. Het was -5 graden celsius toen we vertrokken. Eerste reisdoel was Grand Canyon West om daar op de Skywalk te kunnen lopen. Het was nog best een stuk rijden. Gelukkig waren we mooi op tijd. Het was er ingericht op grote aantallen toeristen. Daar aangekomen werden we eerst een groot parkeerterrein op gedirigeerd. Opvallend was het aantal helicopters dat we links en rechts zagen staan. Goed tellen leverde 14 exemplaren op. Continu waren er helikopters te horen terwijl we bij deze attractie waren. Bij een loket konden we toegang tot het park betalen. In die toegang zat nog geen kaartje om op de skywalk te mogen lopen. De skywalk is een u-vormige loopbrug met een voor de helft van glas gevormde bodem. Dat alles zeker 400 meter recht boven een afgrond. Hele grap kostte ruim $70 per persoon. Even later zaten we met een heel aantal andere toeristen in een bus die ons via een tussenstop naar het gebouw bracht dat toegang gaf tot de skywalk. Toen we net binnen waren in het gebouw ging het alarm af en werd het hele gebouw geëvacueerd. We stonden buiten te wachten en binnen de kortste keren stonden er twee ambulances en een brandweerwagen inclusief twee brandweermannen in volledige uitrusting inclusief gasmasker en persluchtflessen. Het was loos alarm, dus konden we daarna weer naar binnen. Al onze metalen spullen, camera’s en telefoons moesten een kluisje in. Daarna konden we door een scanner lopen om er zo zeker van te zijn dat we niets bij ons hadden. We kregen een bonnetje in onze hadden met daarop een uniek nummer. Vervolgens stoffen hoesjes aan over onze schoenen om het glas niet te beschadigen. Toen konden we de skywalk op. Best indrukwekkend om een glasplaat op te stappen die ruim 400 meter boven de grond hangt. Goed kijken leerde dat er zes glasplaten op elkaar liggen. Mooi uitzicht, erg indrukwekkend. Er stonden professionele fotografen op de skywalk. We konden in de rij aansluiten voor foto’s. Toch maar gedaan. Na even rondgekeken te hebben zijn we weer naar binnengelopen, hebben onze kluisjes leeggehaald en konden daar de foto’s bekijken die van ons gemaakt waren op de skywalk. Ai, ai, best mooie plaatjes. Dus daar gingen we weer als toerist. Het hele uitje skywalk kostte ons samen meer dan $200. Maarrrrrr, wel leuk!
We zijn met de toeristenbus nog naar een halte verder gereden. Net als eerder bij de Grand Canyon hadden we ook hier gigantisch mooi uitzicht. Na wat rondgewandeld te hebben zijn we weer de bus ingestapt, terug bij de auto bleek duidelijk dat we mooi op tijd waren, want het was een stuk drukker dan toen we aankwamen. Ook de weg terug vanaf Grand Canyon West liet veel verkeer richting de attractie zien.
Wijzelf reden naar onze volgende stop: de Hoover dam. Weer een stuwdam, ook hier met een hoge brug er voor. Om bij de dam te komen moesten we eerst met de auto een controlepost langs. Auto’s met veel bagage en campers werden nader geïnspecteerd, wij konden net als de meeste andere auto’s direct doorrijden. Het was razend druk bij de Hoover dam. We zijn de dam twee keer heen en weer gereden. Net terug van de dam stonden er twee Big Horn Sheep direct naast de weg te grazen. Leuk weer!
Daarna zijn we naar ons hotel in Las Vegas gereden. We kregen in ‘Treasure Island’ een kamer op de 34e verdieping toebedeeld met uitzicht op het Trump Hotel. De kamer was recht tegenover de ijsmachine. Daar hadden we niet heel veel zin in, daarom is Nadine naar een andere kamer gaan vragen. Daarna zaten we op de 35e verdieping met uitzicht op de andere kant. We hebben Sushi gegeten in het Mirage casino/hotel en zijn daarna per tram teruggereden naar ons eigen casino/hotel om daar een Cirque du Soleil voorstelling te ervaren. Wauw, wat knap en mooi. In de show die we zagen speelde klaarblijkelijk ook de Nederlandse Olympische turner Jeffrey Wammes mee. We hebben hem niet herkent. Na de show zijn we via een aantal casino/hotels naar de fonteinen voor casino/hotel Bellagio gaan kijken. Ook dit was alweer mooi. We hebben ook nog even binnen gekeken bij Bellagio, want ze hadden er een plafond waar 2000 glazen bloemen aan hingen. Indrukwekkend!

Donderdagmorgen hebben we ontbeten bij de Whole Foods en zijn toen naar Red Rock Canyon gereden, dat ten Westen nagenoeg tegen Las Vegas aangeplakt zit. We hebben hier weer van mooie bergen in diverse roodachtige kleuren kunnen genieten. Later terug in het ‘Treasure Island’ heeft Ivar zich omgekleed en is een uurtje buiten gaan hardlopen. Daarna hebben we ons aardig netjes aangekleed en zijn via een aantal loopbruggen naar een casino/hotel schuin tegenover de onze gelopen. In Casino/hotel ‘Wynn’ hadden we afgesproken met Stuart en Michelle. Ze waren er samen met haar Opa, Oma, Tante, Oom, neef en zijn vriendin. Natuurlijk was ook kleine dochter Lily er. Het was leuk en bijzonder om elkaar ver van huis te ontmoeten. Ze hadden op de 53e verdieping samen met Opa en Oma een suite met uitzicht op ons hotel. Mooi! We hebben met z’n tienen gedineerd. Nadine scoorde 84000 punten door zowel Oma als Tante een zelfgebreide shawl te geven. Michelle had vooraf de gewenste kleuren ingeschat en die bleken precies te kloppen met de kleur van kleding die ze droegen. Een super schot in de roos. Zo maak je vrienden. De uitnodiging voor meerdere etentjes volgden direct. Leuk weer! Het diner was lekker en gezellig. Na het diner zijn de mannen richting een goktafel gelopen, waar Ivar gekeken heeft hoe het er allemaal aan toe ging. Gokken is niet ons ding. Nadine is nog even met Michelle naar hun suite gegaan. Daarna zijn we teruggelopen naar ons hotel.

De volgende dag zaten we vroeg in de auto. Na 1101 Mijl gereden te hebben in zes dagen, konden we de auto inleveren bij de autoverhuur en vervolgens in een bus naar de luchthaven. Inchecken, douane, koffie, wachten, vliegtuig in en vertrekken. Vanuit het vlieguig hadden we nog mooi zicht op eerst Las Vegas, daarna de Hoover dam en tenslotte de Grand Canyon. Zo, dat waren weer twee mooie weken.